Donderdag,
In de bloei van zijn leven!
Vanmorgen na ons duurloopje aan de koffie met een heerlijke snee peperkoek zaten Harrie en ik, ja we waren vanmorgen maar met z’n tweeën, wat te filosoferen over het feit dat we ons beiden gelukkig mochten prijzen dat het op onze leeftijd het toch nog steeds mogelijk is om redelijk intensief te sporten. Ik ben overigens nog bijna een jaar jonger dan mijn maatje. Je zult maar de pech hebben om van alles te mankeren en amper nog naar buiten te kunnen. Je dagen zullen dan wel erg lang duren om alles en iedereen van achter het raam te moeten volgen.
Maar van de andere kant kwamen we ook tot de conclusie dat het ons allebei niet zo maar is komen aanwaaien. Alles eens de revue laten passeren kom je toch tot de ontdekking dat je er bijna je hele leven al er mee bezig bent geweest. Eigenlijk begon het al op de, toen nog lagere school. Je werd niet gebracht Harrie moest op de fiets ik te voet. Voor mij was het van huis naar school ongeveer 1 km meestal ging dat hardlopend. Toch 4 km per dag. Hoe vaak ik niet een nat pak heb gehaald, vaak voor schooltijd al, dat weet ik niet maar wel dikwijls. Dan was de sloot net te breed een volgende keer het ijs te dun. Er was altijd wel iets. Beiden zijn we begonnen met voetballen. Nee… niet bij de F-jes maar bij de B-junioren de categorie van 12-14. Wilde je sporten dan moest je wel voetballen er was anders niks.
Ik ben er heilig van overtuigd dat het verkennen van je grenzen toen en het nemen van enig risico en aanvaarden dat het ook wel eens mis kon gaan je dusdanig sterk maakt zodat je best lang mee kunt. Ook al besef ik me terdege dat je het niet altijd in eigen hand hebt.
Daarom vanmorgen gewoon genoten van ons loopje en van de heerlijk geurende vol in bloei staande brem.
Hardlopen 