Dinsdagmorgen,
Dierbaar!
Zo zijn er al een aantal shirts de revue gepasseerd waar goeie herinneringen aan vast zitten. Die was je er ook niet af of uit. Dat zit er te vast aan. En raar als je die van de stapel afpakt dan is die herinnering ook onmiddellijk terug. Dan weet je meteen waarom die zo bijzonder is. Van dit shirt heb ik er twee van. Eentje van 2010 en eentje van 2011.
In beide jaren liep ik met het team RTZN de Roparun mee. En het is niet alleen de wedstrijd zelf maar de hele voorbereiding speelt daar in mee. Met je team zoveel mogelijk sponsorgelden binnen zien te halen voor de stichting. En het zijn niet alleen de lopers die het hele evenement maken. Iedereen in een team is daar even belangrijk in.
Je besluit niet even in een kroeg: “kom…. we gaan eens met een paar man de Roparun lopen” nee… daar moet een stevige basis voor liggen alles moet kloppen alles en iedereen moet op elkaar zijn ingewerkt. De saamhorigheid van een team moet in de voorbereiding groeien. Je moet elkaars kwaliteiten leren kennen. Je moet die kwaliteiten ook weten in te zetten op de plaatsen waar die het beste tot hun recht komen. En dan pas kun je met zo’n team de slag winnen. Want een slag is het. Een uitputtingsslag, een gevecht tegen het gebrek aan slaap voor iedereen. Een uitputtingsslag voor de fietsers, zadelpijn,concentratie. Voor de mensen in de busjes om op de juiste koers te navigeren. Voor de verzorgers die er vaak alles aan gelegen is om de lopers het naar de zin te maken waarbij ze zichzelf vaak gewoon wegcijferen. Eerst de rest dan wij.
En als je dan met een compleet gezelschap waarmee je van start ging in Rotterdam over de finish gaat dan is de euforie groot. Erg groot. Een bijzonder kenmerk van alle deelnemers is wel dat de dag na Roparun iedereen het gevoel heeft en ja… wat nu? Je duikelt even in het niets.
Ik ben er erg trots op dat ik dit twee keer mocht meemaken.
Mocht je ooit in de gelegenheid komen om met een team mee te doen, in welke functie dan ook, twijfel daar dan niet over en doe het!!
Hardlopen 