Dinsdagmiddag,
In 2014 was het hier ook zwoegen.
Op 4 november 2018 liep ik mijn laatste marathon op Terschelling. Toen ik daar destijds aan de start stond dacht ik dat ik na de finish wel zou weten of dat het mijn allerlaatste marathon zou zijn. Maar nadat ik de finishlijn gepasseerd was met een enorme kramp in mijn kuiten sloeg de twijfel al meteen toe “zou ik het nog eens ooit proberen want eigenlijk ging het tot aan het moment dat de kramp toesloeg best goed”
Dat is nu ruim een jaar geleden en sindsdien heb ik weinig wedstrijden meer gelopen behalve onze eigen crossjes en een trail van 24 km over en door De Maashorst.
Maar afgelopen zondag stond ik weer eens aan de start. Ik moet zeggen het voelde best goed om weer eens iets van wedstrijdspanning te voelen. In Geldrop bij ‘Tis voor niks” liep ik altijd de afstand van 30 km het ene jaar al eens wat sneller dan het andere jaar. Natuurlijk zal het je niet verbazen dat de laatste jaren ook wel de langzaamste waren. Nou dacht ik bij de start als ik nou de halve marathon waar ik deze keer voor van start ga zo snel zou kunnen lopen als mijn snelste 30-er hier ooit dan mag ik best tevreden zijn. Nou ja stiekem hoopte ik wel dat ik dit rondje op 10 km/u zou kunnen lopen.
De omstandigheden waaronder we vertrokken daarvan kun je wel zeggen dat het nagenoeg ideaal was om te lopen. Geen wind, een zonnetje en niet te warm.
Eenmaal van start liep het best lekker eigenlijk. Wat een prachtige gebied is het toch die Strabrechtse Heide om zo maar doorheen te mogen lopen. De km’s staan niet aangegeven maar aan de herkenningspunten in het parcours weet ik wel ongeveer waar ik ergens ben. Nee…ik loop niet met een horloge die de gelopen afstand aangeeft. Strava op mijn telefoon heb ik ook niet gestart.
Hier ging het aardig snel.
Gewoon lopen wat het lijf aangeeft.
Bij de drinkpost op 10 km even wat bijgekletst met de ex-collega’s van Lucas en ook mijn ex-brandweercollega’s. Geweldig dat zij ieder jaar weer opnieuw de verversingsposten verzorgen. Grote klasse en eerbetoon aan Lucas.
Op naar de tweede helft. Het lijkt wel of iedere km iets gemakkelijker gaat. Zou me dat nog opbreken? Heel veel kan er niet meer mis gaan want daar is het viaduct over de A67 al vanaf hier is het nog iets meer dan 3 km. Ik raak verzeild tussen de 10 km lopers die een uur later gestart zijn dan wij. De meeste loop ik voorbij. Dat is een stuk beter gevoel dan zelf voorbij gelopen te worden.
De laatste 3 km stonden wel aangegeven en daar had ik maar net iets meer dan 15′ voor nodig.
Door de finish in 1:58′ daar had ik vanmorgen niet aan durven denken.
En dan begint het weer als ik nou eens uitga van een tijd van 4:30′ zou ik het dan nog niet eens proberen om een marathon te lopen? Ja…zo een halve marathon die blaast weer nieuw leven in de droom om het toch nog eens te proberen.
Och ja…dromen mag toch!
Hardlopen 