Donderdagmiddag,
Nog even en dan is de zon er bovenuit
Een berichtje van een van onze trainers die de woensdagavond groep op sleeptouw nemen: “Griep…ik moet vanavond verstek laten gaan is dat een probleem?” Het antwoord dat hij kreeg was als volgt: “Een probleem kan het nooit zijn op z’n hoogst een uitdaging en die gaan we aan. Beterschap gewenst”
Dus met twee trainers aan het karwei begonnen. Het was koud met af en toe een buitje, koude regen of hagel zelfs. Geen weer om om buiten op matjes te gaan liggen om oefeningen te doen. Mijn devies voor deze avond was in beweging blijven. Het schema dat op het programma stond, 8* 250 met een pauze van 150 m, was niet lang maar uiteindelijk werden er best een aantal km’s gelopen. Er werd geen kou geleden.
Dan vanmorgen voor mijn vierde loopactiviteit van dit jaar op weg voor een duurloop. Donker nog als ik vertrek. Het eerste fietspad op nabij de molen en wat is dit nou weer? Het pad is spekglad. Ik wist ook wel dat het gevroren had maar dat deze paden glad zouden zijn had ik in de verste verte geen rekening mee gehouden. Maar er langsaf is ook plaats genoeg. Eenmaal buiten het dorp werd het lichter en geen asfalt meer.
Net te laat om ze van kortbij in beeld te hebben.
De zon kwam op net toen ik op een heuvelruggetje liep op Slabroek. Mist hing wat over de hei en op de achtergrond het licht van de opkomende zon. Wat een mooi gezicht. Even verderop een hek dat normaal altijd open is nu een grote ketting met een hangslot. Ammehoela…er niet door kunnen? Ja….maar er staat wel een afrastering met schrikdraad. Maar waar een wil is is een weg. Even verderop moet ik ook weer klimmen om verder te kunnen. Waarom mocht je er niet door? Ze hebben het geasfalteerde fietspad gesloopt en een soort van leem/grind pad gemaakt en dat moet eerst wat uitharden door het weer. Ik heb er geen voetstap opgezet. Plaats genoeg er langs.
Het vierlandenpunt de Brobbelbies voorbij links het begrazingsgebied weer in. Vrachtwagen of tractorsporen wat gevolgd. Die sporen zijn er ook nog niet lang. Wat verder is het me duidelijk. Grote stapels gezaagd hout. Eiken stammen die er minsten 50 jaar over hebben gedaan om zo dik te worden waarschijnlijk binnen een uur tijd om zeep geholpen. Vandaar de sporen.
In de verte in de laaghangende mist een stel Taurossen en meteen langs het pad twee jonge kalfjes tussen het hout maar voordat ik er een foto van kan maken zijn ze al weg.
Voorzichtig er langs dan maar!
Vervolgens draai ik de Munsehei op en op het pad dat ik wil volgen het volgende obstakel. Nou ja… obstakel een groep van zeker wel 20 Schotse Hooglanders. Groot klein alles loopt er door elkaar. Maar even op de wandelpas en met de nodige voorzichtigheid er langs.
Als ik bij de bijenboer uitkom zal het nog een klein uur te gaan zijn voor ik thuis ben. De kop op huis aan dan maar. De paden bij de molen zijn nog steeds glad alleen is het een stuk lichter nu en het is geen verrassing meer.
Een duurloop van zeldzame schoonheid. Jammer dat ik er alleen voor stond dit had ik nou graag met een groepje gelopen want ik denk nog altijd dat gedeelde smart maar de helft van het verdriet is maar gedeeld genot het je het dubbele genot oplevert.
Hardlopen 