Zaterdagavond,
Een plaatje van 2003!
De meeste najaarsmarathons zijn achter de rug en zijn er een aantal weken van geweest. Dan komt er weer een prachtig evenement om de hoek kijken. Volgend weekend dan trekt er weer een kleurig lint van lopers door het land rond Nijmegen. Half november het Zevenheuvelenweekend.
Ik geloof dat ik de eerste keer meeliep in 1987. Het parcours destijds heel anders dan nu. Uiteindelijk is het parcours zoals dat er nu is al best wel lang. Na meer dan 20 keer gelopen te hebben ken ik het rondje inmiddels wel.
Afgelopen week kreeg ik van Melanie de vraag: “hoe pak je deze wedstrijd nou aan?”. Ik dacht even na en schreef haar terug dat ik wel een plan van aanpak zou sturen. Het werd onderstaand verhaal:
Aanvalsplan 7^^loop
Daar sta je dan in je startvak met je twijfels van wat doen. Ga ik er een rustig loopje van maken of ga ik voor een PR?. Sta ik eigenlijk wel in het juiste startvak? Zie daar zij met die “dikke kont” in hetzelfde vak als ik? Hoe kan dat nou.
Je kijkt nog eens op je klokje. Al iets over enen het startschot is al gevallen en wanneer is ons vak nou aan de beurt? Dan begint het voor je wat onrustig te worden. De meute schuifelt langzaam naar voor. Tjee…nou snap ik waarom dat het zo langzaam gaat je moet door een opening van amper twee meter. Waarom is dat nou weer. Da’s toch niet goed voor de doorstroming.
Deze is van 2005.
Dan kom je vanuit die fuik meteen over de startmat en je begint met een zee van ruimte. Een ultiem gevoel van licht en lucht. Mijn wedstrijd is begonnen. Oh..wat loopt het gemakkelijk. Klopt helemaal de eerste 300 m loopt mooi glooiend naar beneden. Logisch dat het zo lekker loopt. Nu is het belangrijk om te lopen met de rem erop. Oei…daarginds loopt zij al met die “dikke kont”. Inhalen? Nee…zij las dit aanvalsplan niet en ik wel. Dan gaat de weg over in redelijk vlak ja tot heel licht omhoog zelfs. Let op de rotondes. Probeer ze wat scherp aan te snijden. Iedere meter is er tenslotte één.
Goffer…hier gaat het echt omhoog zo lijkt het en dat klopt helemaal. De eerste 5.5 km is het vals plat naar boven. Start je in de eerste 5 km te snel ligt je plan al helemaal in duigen. Dus blijf met een gepast tempo lopen. De klok rechts van de weg gaf het 5 km punt aan. Bedenk dat deze de tijd aangeeft vanaf het startschot.
Dan draai je linksaf de Derde Baan op. Die is niet zo breed. Even later zie je de drinkpost. Bam….daar bots je tegen de “dikke kont” op zij stopt meteen vooraan bij de drinkpost. Jij las dit plan en je loopt iets verder door naar achter daar is het minder druk. Je kunt jezelf afvragen of je überhaupt nu al moet drinken. Je kunt best een uur vooruit zonder dat je drinkt.
Eentje van 2006
Dit gedeelte loopt redelijk vlak en gemakkelijk. Logisch je hebt net bijna 5 km geklommen en dan loopt vlak alsof je naar beneden gaat. Mooi…het gaat zo slecht nog niet. De “dikke kont”? Al ver achter je.
Op 7 km draai je weer linksaf de Zevenheuvelen weg op. Meteen dat je de bocht om bent kom je voor de eerste bult te staan. Wat zei mijn trainer ook al weer? Kleinere pasjes en de frequentie naar boven. Wat een mooi kleurig golvend lint van lopers voor me. Wat is dat nou voor een pokkenherrie. Ja…dat zijn de ratelaars. Een supportersgroep die op 8 km staat met allemaal ratels. De helft gehad. Juist het loopt hier golvend dan een stuk naar boven en weer wat naar beneden. Heuvels lopen hoeven ze mij niet te leren. Ik ben niet voor niks een Limbo.
De weg draait, naar beneden lopend naar links en je hoort een hoop gepiep. Dat kan toch het 10 km punt nog niet zijn. Oja…het fotomomentje. Rechtop, grote smile op mijn gezicht. Zwaaien zal ik zwaaien. Te laat je staat er al op.
Het loopt eigenlijk nog steeds wel lekker. Weer een drinkpost. Even doorlopen achterin is het minder druk. Een stuk rustiger. Als ik al drink dan moet ook goed drinken. Stop ik even voor 10”dan krijg ik ook binnen wat ik wil zonder alles nat te knoeien en het risico van verslikken.
Het 10 km punt nadert. Je hoort ook weer het piepen van de registratie matten. Hup… Melanie!!! hoor je! Huh….heb ik hier supporters dan. Och ja… mijn naam staat op mijn nummer. Je glimlacht wat. Hou die glimlach maar even vast want nu draai je rechtsaf. Echt veruit de lastigste km komt eraan. De km van 10 naar 11. Ze maken wel reclame dat het parcours vanaf het 10 km punt alleen nog maar naar beneden loopt. Ammehoela…dan hebben deze toch mooi over het hoofd gezien. Kleine pasjes Melanie en de frequentie omhoog.
En deze is van afgelopen zondag.
Oké… het wordt weer vlakker een paar keer wat naar links en naar rechts. Km 13. Nog twee te gaan. Het lijkt wel of ik steeds sneller ga. Oh… hier loopt het naar beneden vandaar. Nog 1 km te gaan een stukje klinkerweg. Opletten dat kan wel wat glad zijn zeker als het nat is en de blaadjes tot pulp getrapt zijn.
De laatste keer naar rechts. Zie ik daar de finishboog al. Vergis je niet. Er staan soms meerdere bogen. Let op de bordjes aan de kant van de weg. Nog 250 m. Eindprintje? Hoef niet want het loopt hier naar boven weet je nog van net na de start. Nog 150 m. Weer een boog? Jij hebt dit plan gelezen en de bordjes aan de kant van de weg gezien. Nog 100 m… nog 75… nog 50 m en nu mag je los.
Armen in de lucht en de speaker noemt je naam. Je drukt je klokje af en je kijkt. Deze tijd? Ik wist niet dat ik de laatste 5 km zo snel liep. Moe? Nou eigenlijk valt het wel mee.
Iets verderop krijg je je medaille als je die tenminste bestelde. Een flesje drinken ook.
Je klets wat met deze of gene. Hoe verging het jou? En dan minstens 10’ later komt ze binnen ja zij met die “dikke kont”. Maar ja zij las dit aanvalsplan ook niet jij wel!
Nou staat er de naam van Melanie in dit verhaal maar je mag gewoon je eigen naam daar voor in de plaats zetten. Weet ik zeker dat je beslagen ten ijs komt.
Hardlopen 