Donderdagmiddag,
Zaterdag de volgende erbij?
Die vraag krijg ik in deze periode nog al een ooit gesteld. Natuurlijk heb ik dat ook. En met die vraag wordt bedoeld of ik ook last heb van PMS (Pré Marathon Stress)in de tapering periode voor een marathon of een andere wedstrijd. Net zo goed als nagenoeg bij ieder ander komen ook bij mij de twijfels. Heb ik wel genoeg gedaan? Wat is dat nou weer voor een pijntje? Ik ga toch niet verkouden worden? Waar ik dan geen last van heb is me zorgen te maken over het weer. In de loop van de jaren zo wijs geworden om over zaken die ik toch niet in de hand heb of waar ik toch geen invloed op heb om me daar zorgen over te maken. Het komt zoals het komt. Dat mijn looptijd daar of korter of langer door wordt dat neem ik op de koop toe. Wat ik wel weet als het startschot eenmaal gevallen is dan zijn de pijntjes weg het weer dat blijft zoals het is en iedere stap die er na de start gezet wordt is er een korter bij de finish.
Met die gedachte liep ik vanmorgen mijn laatste uurtje als voorbereiding op de kustmarathon van zaterdag. Een uurtje dat voorbij is voor dat je het weet. En dan morgen vertrekken naar Zoutelande. In de verte zie je al vaak de torenkraan staan met al zijn Zeeuwse vlaggetjes. Een gevoel van thuiskomen. Zeker weten dat ik dan weer een hoop bekenden ga zien. In de vroege avond genieten van de damesloop en dan zaterdagochtend met de bus naar de start. Uitkijkend naar de punten van herkenning. Daar kom ik straks terug. Nee….niet met de bus maar al lopend. Hoe snel ben ik weer in de Langstraat? Niks van te zeggen. Maar zeker is dat het weer een finish gaat worden met enige lading. Ik weet dan weer even helder waarom ik hier ieder jaar weer terugkom. Ik durf nu eigenlijk al bijna te zeggen: “volgend jaar weer” mits mijn gezondheid het niet laat afweten.
Hardlopen 