Zaterdag 30-12
Nu ineens een slecht leven?
Een terugblik over het afgelopen jaar. Dat je elkaar veel gezondheid en een sportief jaar toewenst is heel gewoon maar dat het ook zo mag zijn is duidelijke een ander verhaal. Loop je in 2022 nog ruim 2500 km is dat een mooie wens om dat in 2023 ook te doen. Oké…dat je genoegen neemt dat je tempo wat terug gaat is ook logisch. In eerste instantie denk je dat zal wel te maken hebben met het leeftijdsverval maar tegelijkertijd merk je ook dat je HF bij het langzamere tempo omhoog gaat dat bevreemde me wel. Zeker op de duurloopjes op maandagavond dacht ik aanvankelijk ik mag voorop lopen omdat ik de route die we lopen wel ken maar dat was het niet. Zo kon ik de snelheid bepalen die me nog net lag. Hartstikke lief van de groep. Maar van lieverlee werd het minder en ga je het medische circuit in. Het rare is dat je in de medische wereld je word beoordeeld naar je leeftijd niet wie je bent of wat je precies doet. Je moet dat zeker goed uitleggen. In de loop van het jaar werd het wel duidelijk dat er een beenmergpunctie aan zat te komen. Daar kwam het onheilspellend verdict. Acute leukemie. Niet te genezen, prognose eerder denkend in termijnen van maanden dan in jaren. Binnen het tijdsbestek van 2′ alle poten onder je vandaan gezaagd.
Twee dingen die je kunt doen. Bij de pakken gaan neerzitten of kop in de wind en het beste er van zien te maken. Op vrijdag wist ik het en voor het einde van het weekend was iedereen op de hoogte. De eerste duurloop op maandag heb ik het de groep ook laten weten terwijl ik meefietste. De meest indrukwekkende zonsondergang in mijn leven.
Deze avond blijft nog lang hangen,
Ook een van wat nu positief blijkt is mijn weblog, die ik de laatste twee jaar wat verwaarloosd had, weer opnieuw leven inblazen. Met drie doelen voor ogen. Iedereen die het verhaal leest heeft een eenduidig verhaal, voor mij is schrijven een ontspannende bezigheid die me wat vrijer maakt en ten derde is het voor een chronoloog hoe het ziekteproces verloopt.
Na de diagnose werd er in overleg een behandelplan gemaakt. Niks doen was dus voor mij geen optie. Daarom gekozen voor het meest doeltreffende plan om de ziekte enigszins onder controle te krijgen. Gelukkige keuze want ook voor dit lastige traject heb ik weinig hinder of last
En heb ik nu ineens een slecht leven? Absoluut niet. Ik leef een stuk intenser genieten van veel meer kleine dingen die ik voorheen niet zag maar ook van ogenschijnlijke kleine dingen emotioneel van raak. Wat me ook raakt is dat er zo enorm veel mensen heel kort bij je staan. Is me nooit helemaal duidelijk geworden. Nu wel.
Ook al is het nat kun je op de fiets mee!
Dan zijn er georganiseerde evenementjes die uitgroeien tot evenementen. Wat te denken van het hufterproof wegzetten van de Ujese Tiny Trail nabij het Benkske en nog meer op het lopen daarvan met een kleine 80 atleten met naderhand het overlopen van het terras van de Bedafse Pier. Mijn twee van de drie Friezinnen uit mijn trainingsgroep, Christien en Tamara en Mascha zag ik dat ze er van genoten. Wat deed me dat deugd.
Ook het mee organiseren van een paar wedstrijdjes met name de laatste indoor in de Wervel in Volkel. Mateloos genieten van de blije snuitjes.
Nu bijna bezig met kuur drie en daarna een beenmergpunctie dan weten we weer waar ik ergens sta.
Nu ook volgende week mijn verjaardag waarvan ik niet verwacht had om die nog te halen nu heb ik zelfs nog een paar plannen tot in juni. Geen plannen geen toekomst. Nu op naar 2024!
Een jaar kan nooit zo slecht of kort niet zijn of je kunt er de krenten uit de pap halen.
Helemaal compleet!
Hardlopen 