Zaterdag,
Voorbode van de betovering die me te wachtenstond?
In de fase waar ik nu in zit gaan de ontwikkelingen snel. Sinds mijn vorige post van 12 september is er weer het een en ander aan de hand geweest. Na uitgebreid contact en overleg met de hematoloog van ziekenhuis Bernhoven ben ik overgedragen aan het Jeroen Bosch ziekenhuis in Den Bosch. Waar ze ten opzichte van mijn beoogde behandeling net wat meer expertise in huis hebben. En met die hematoloog een uitgebreid contact gehad over een eventueel verloop van mijn ziekteproces en een aantal opties voor behandeling. De eerste optie die voorhanden lag was om gewoon niks te doen. Het resultaat zou zijn dat we dit jaar geen kerstboom zouden hoeven te kopen. De volgende keuze was een milde behandeling waarbij we best een aantal maanden zouden kunnen winnen. De bijverschijnselen zouden vermoedelijk wel te doen zijn. Halfjaar winnen? Misschien wel. De derde mogelijkheid in het JBZ starten met dezelfde behandeling als Bernhoven maar met een onmiddellijke toevoeging van een andere medicatie. Het resultaat zou zijn, omdat de behandeling intensiever is, zeker in de eerste maand(en) best wel wat bijverschijnselen. De winst? Misschien nog wel een halfjaar? Maar dat alles garantie tot aan de deur.
De eerste opstart van deze optie daar hoort ook een paar dagen opname in het ziekenhuis bij. Om van heel dichtbij gemonitord te kunnen worden. Zo liggen de medische zaken voor dit moment.
Maar naast de medische kant is er ook nog het mentale verhaal. Dat raakt mij niet alleen maar ook in heel sterke mate mijn gezin. Waarbij ik vind dat ik de taak heb om ook daar op te letten maar zij ook op mij. Dat is hard werken. En dan heb ik het nog niet eens over mijn hardloopvrienden en vriendinnen. Nou moet ik zeggen dat zij meer voor mij zorgen dan ik voor hen. Jij hebt al genoeg voor ons gezorgd zeggen ze dan.
Hiep hoi die is weer terug
Vanmorgen een prachtige zaterdagmorgen fietste ik met een hardloopvriendin mee die aan het terugkomen is van en blessure. Ik beloofde een aantal maanden geleden om met haar mee te lopen op de terugkeer in de groep. Hardlopen geen optie is dus dan maar mee op de fiets dat geeft mij ook de mogelijkheid om ondertussen te kleppen. Als ik nu zou lopen dan lukt kletsen echt niet. Zijn we op de terugweg naar haar startpunt zegt ze: “ik zou wel langs het benkske naar huis willen lopen” Als jij dat wilt is prima het is wel een stukje verder.
Heb ik mijn fiets over een paar roosters getild en denk wat is het hier toch druk die spreek ik aan en vraag of ze de geschiedenis van het benkske wel kennen. Op hetzelfde moment herken ik er wel een aantal. Nu moet je weten dat er tot een jaar geleden een bordje stond met de verwijzing naar de Ujese Tiny Trail maar het is gewoon gejat. En wat heeft de groep nou vanmorgen gefikst. Een nieuw, nagenoeg hufterproof bordje gemaakt op een stalen paal en in de beton gezet. Hiermee raakte ze me vol op mijn snufferd.
Nog steeds diep onder de indruk kwam ik hiermee thuis. Morgen samen met Sjan daar naar toe wandelen. Wedden dat ik hier nog vaker kom dan altijd al het geval was. Mijn levensboom!
Kijk luister en huiver. Kippenvel!
Hardlopen 