Donderdag 18-04-2024,
Stadsfiets? Natuurlijk niet!
Schreef ik afgelopen week dat bij duidelijkheid een stuk onzekerheid wordt weggenomen. Maar even zo goed als er weer bloed is afgenomen en je rijdt naar huis is het toch gewoon weer erg spannend hoe mijn beenmerg zich deze week weer heeft gedragen. Dus de duidelijkheid van geen kuur te hoeven ondergaan in de komende weken lost niet alles op.
Want eigenlijk is het heel absurd dat je als leukemie patiënt gewoon al bijna een halfjaar zonder een enkele chemokuur door leeft op een redelijke stabiele manier. Je vraagt jezelf af wanneer komt er een kantelpunt.
Niettemin mag van mij als de situatie zo blijft dus nog wel even duren. Maar evenzo goed weet ik dat er zomaar ineens een kentering kan ontstaan. Mijn immuunsysteem ligt dermate op z’n gat dat er bij een minste of geringste infectie het
zo maar kan zijn dat ik weer in het ziekenhuis terecht kom en dat is ook al niet zo erg als je er maar ook weer uitkomt en daar zit dan weer een grote onzekere factor die soms wel voor een soort paniekgevoel zorgt.
Gelukkig is mijn conditie nog steeds van dien aard dat ik met mijn trainingsgroepjes nog mee op stap kan. Dat houdt mij wel in het zadel.
Creatief moet ik wel eens zijn, zeker nu het overal zo nat is, in het kiezen van de rondjes en heel erg goed dat de groep zich daarop ook aanpast.
Gisteren op de baantraining de oefeningen toch nog mee kunnen doen. En terwijl de groep de kern van hun training loopt kon ik nog 10 keer 100 m lopen met een wandelpauze van ook 100m Ja….daar word ik moe van. Maar van hard werken en moe worden is nog maar zelden niemand gestorven dus daar ga ik ook maar vanuit dat dat bij mij ook niet het geval zal zijn.
Hardlopen 