Hardlopen

Wel weer een tijdje geleden dat ik hier iets gepost heb. Dat was een jaar of wat geleden amper denkbaar dat ik een week niks vertelde oven mijn loopescapades of gewoon hoe mijn leven verliep.
Nu meer dan een jaar geleden dat er iets uit mijn “pen” kwam. Maar goed nu maar weer eens een poging wagen.

Hoe verliep mijn loopleven dan wel wel in de tijd dat er niks gepost werd. Iedereen weet dat het sporten bij de club op een laag pitje werd gezet door de vele corona maatregelen. Je had je er maar aan te houden. In de strengste tijd met de avondklok zorgden we op tijd begonnen en dan de training wat korter en dan kon het.

Toen kwam er ook nog de tijd dat alle baantrainingen eruit vlogen Maar dan verzamelde we ons buiten de baan met een aantal trainers en als er dan een paar atleten aansloten en om de paar honderd meter vertrekken dan hielden we ook in dat opzicht aan de voorschriften.

Maar inmiddels zijn al die maatregelen van de baan en verzeilden we in een energiecrisis waarbij ook rigoureuze maatregelen genomen moesten worden om als club het hoofd boven water te houden. Er werden best een aantal besparingsmaatregelen genomen. De baanverlichting werd al deels uitgeschakeld voordat de training helemaal geëindigd was. Ook de afname punten, de douchekoppen dus, ging een aantal graden lager. Het water tot aan 2 meter vanaf het tappunt is het wel 65 gr. Maar wel lauwwarm douchen. Zo ook ging de kantine voor iedere groep maar een keer per maand open om samen iets drinken.
Zo is er een heel scala aan maatregelen om het energiegebruik te beperken.

Maar goed welke maatregelen dat er ook genomen worden blijft staande dat wij van de recreantgroepen altijd de mogelijkheid hebben om buiten de baan te trainen. Voor de wedstrijd- en jeugdgroepen ligt dat evenwel wat anders. Die hebben de baan echt wel nodig.
En of dat we nog ooit naar de situatie gaan dat je nergens rekening mee hoeft te houden dat denk ik niet. Leren omgaan met de ons geboden mogelijkheden zal de weg zijn die we moeten bewandelen. En gezien de drukte gisterenavond op de baan lijkt het erop dat iedereen zich kan vinden in de ontstane omstandigheden.
Lekker trainingsavondje.

Na de eerste start to run sessie van maart 2004 gaf een aantal lopers en loopsters te kennen om door te stromen naar onze recreantgroepen. Maar ook een aantal die op zaterdagochtend wilde doorgaan. Oei…daar hadden wij eigenlijk niet helemaal op gerekend. Uiteindelijk dacht ik bij mezelf waarom zou ik die taak als trainer op me gaan nemen. En zo werd de zaterdagochtendgroep geboren.
In de loop van een aantal jaren groeide de groep wel zo hard, overigens niet alleen de zaterdaggroep, maar ook alle andere recreantgroepen.
Geloof me vrij, het heeft heel wat werk gekost om alle groepen niet alleen numeriek maar ook kwalitatief te voorzien van de juiste begeleiding.
We groeiden in een paar jaar tijd van een kleine 100 naar ruim 400 recreantlopers. Echt een ongekende groei.
Ook de zaterdaggroep groeide voor 1 trainer uit zijn voegen. Een trainer erbij! Ook dat bleek niet afdoende. Op het numerieke hoogtepunt van de groep was er werk voor 4 trainers. En wat ik nog achter de hand had mocht het door welke omstandigheden dan ook te druk zijn dan kon onze kantinebeheerster zich nog over een groepje ontfermen.

Door allerlei omstandigheden is de groep in de loop van de laatste jaren weer wat kleiner geworden en met 2 trainers is de groep nu wel te behappen.
Nu deed zich in de corona periode voor dat een onlangs afgestudeerde trainer loopgroepen door kon trainen met 2 groepjes van 2 mensen op de baan. Dat viel net binnen de regelgeving.
Ik nam contact op met onze huidige trainer coördinator of de nieuweling bereid was om bij de zaterdaggroep in te stromen voordat een andere groep beslag op hem zou leggen. door zijn bereidwilligheid gaf mij dat de ruimte om een stap terug te doen. Afgelopen jaar 75 geworden weet ik geheid zeker dat ik niet tot st. juttemis door kan gaan daarom beter nu het besluit nemen om een stap terug te doen.

Gisterenavond kreeg ik een telefoontje dat ik niet naar de baan hoefde te komen maar dat ze me zouden komen ophalen uiteraard wel in een loopoutfit. En om iets over 9.00 u stond een nagenoeg complete groep op de stoep voor een rondje door het buitengebied. De bedenkers van de looproute wisten zeker dat ik over de looproute wel het een en ander wist te vertellen. Over de route die nog geen 10 km lang was deden we nagenoeg 2 uur over daar zat dus wel een uurtje vertel en eet tijd bij. Ja….eet tijd want bij de nostalgische houtzagerij van onze voorzitter van de club was een lekker fruitbuffet ingericht.

Bij terugkomst bij het clubhuis waren er een aantal erg leuke cadeaus. Een beter afscheid had ik me niet kunnen bedenken. Trainen en entertainen, helemaal in mijn element.
En hoe vaak ik vandaag niet de vraag kreeg of ik wel raad zou weten met de extra vrije tijd die ik nu krijg ik heb dat helemaal kunnen ontzenuwen. Er blijven nog steeds 3 trainingsgroepen over. Morgenvroeg mag ik gewoon weer aan de bak

Zondagavond,

Schreef ik afgelopen week een blogje over het gouden huwelijksjubileum van Sjan en mij. Ondanks alle beperkende maatregelen hadden wij een paar prachtige dagen.
Nou liep ik een paar jaar geleden een aantal keer de Sallandtrail. Twee keer de route van 50 km en een keer de route van 25 km. Helaas werd dit evenement door de nu geldende omstandigheden afgelast. Maar een organisator als Bertus gaat niet bij de pakken neerzitten. Een alternatieve Salland trail werd in het leven geroepen. Je kon de echte routes in Nijverdal ook daadwerkelijk lopen. Maar eigenlijk in mijn optiek een betere optie om “thuis” in je eigen omgeving een route te lopen. En vervolgens met wat foto’s te uploaden op hun site. Ik stelde dat voor aan een groepje van onze club en die hadden daar wel oren naar. Normaliter zorg ik zelf voor een eventuele route. De meeste paadjes ken ik wel in het gebied Kooldert, Raktse Beemden, Bedaf, Slabroek en de Maashorst.
Maar al snel kreeg ik de opdracht om deze keer me er niet mee te bemoeien. Het enige dat ik mocht inbrengen was het starttijdstip. Startplaats niet.
Zaterdag kreeg ik de .gpx file over de route en het startpunt. Jos kwam mij vanmorgen ophalen. Het startpunt was op de Brakkensedijk een klein parkeerplaatsje achter Bedaf nabij een cafeetje dat de Riethoeve heet. Bij de oudere onder ons veel beter bekend als: “drie vur ne gulden”. Waar de naam vandaan komt laat zich gemakkelijk raden.

Van start dan in 4 groepjes van 3 lopers. Waarvan in ieder groepje 1 trainer was. Met voldoende afstand coronaproof. De routemakers hadden zich van hun beste kant laten zien. Heel afwisselende aanloop naar Slabroek. Het eerste natuurgebied dat we aandeden. Een niet al te groot heideveld met paadjes van erg mul zand.
Een eerste drinkstopje werd met verteld dat ik maar een verhaaltje moest vertellen of over het gebied of wat ik hier ooit meemaakte. Een opdracht die ik absoluut niet moeilijk vond. Dezelfde opdracht kreeg ik in het verdere verloop van ons loopje nog herhaalde malen.
Via een paar verharde stukjes. Ja…die zaten er ook in. Raakten we langzamerhand in het stroomgebied van de Leijgraaf. Precies langs de waterkant was het akelig glibberig zeker als je niet op trailschoenen loopt. In dit gebied de Raktse Beemden lopen ook wat klompenpaadjes langs de waterafvoerende sloten. Op een paar stukjes tot aan je enkels door de blubber. Wanklanken te horen? Niet in het minst. Snap ik best dat er geen wanklank was omdat we net een verzorgingspost waren gepasseerd. Je kon er uitgebreid tafelen. Goed geregeld!

Uiteindelijk komen we terecht bij de Peelrandbreuk een tektonische breuk in de aardkorst. Natte voetengarantie. Midden op dit gebied staat een bankje overigens is het een boomstam. Een koker op de zijkant van de stam om je bevindingen over het gebied kwijt te kunnen. Hier ook even de historie van dit bankje uitgelegd. Helemaal niet eens in de gaten dat ik een paaltje voorbijging met een plaatje erop met de tekst: “Ujese Tiny Trail”.
Wat een geweldig mooi moment. De eerste keer dat ze me vandaag stil kregen.

Verder maar weer. Steeuwichtweg met de houtzagerij die zo als museum verder kan. Hier weer een verhaal over de zagerij maar ook over de boerderij er tegenover.
Linksaf en in de verte de knuppelbrug in mijn optiek de “knuffelbrug”. Hier loop je echt over het hart van de breuk. Het aansluitende pad is weer een hartstikke nattevoetenpad. Dit pad komt uit op de Schotenweg, vorig jaar verkozen tot het mooiste karrenspoor van Uden.
Ik weet donders goed waar dit pad gaat uitkomen en ik weet ook dat het venijn van deze route in de staart komt te zitten. Bedaf!
Bij Poeskespad meteen de eerst bult met mul zand op. Na ruim 23 km voor de meesten zijn dan de benen niet helemaal fris meer. Niet alleen de eerste bult zat erin. Nee….iedere verhoging van Bedaf gingen we aan. Maar wetende dat een binnen een kilometer een einde aan de route is het nog wel uit te houden.

Op 100 meter van de parkeerplaats was er op een picknicktafel weer een uitgebreid buffet van eten en drinken. Appeltaart, pannenkoekjes, koffie, chocomel, thee…tja wat was er eigenlijk niet. Hier zag ik ook mijn Sjan staan en ik dacht verdorie die zit ook in het complot.
Een van de lopers neemt het woord en had een aantal cadeaus om uit te pakken als eerste een prachtige bos bloemen voor Sjan. Ik kreeg een shirt met een tekening van mij. Zo treffend in beeld gezet ook met de tekst Ujese Tiny Trail. Op de achterkant van het shirt in het Ujes het Udense Volkslied. Als er ooit nog eens iemand achter me loopt dan hebben ze wat te ontcijferen. Dan zijn er nog twee mokken met hetzelfde logo. Ook Bertus had zijn aandeel in het complot en had een medaille van de Sallandtrail opgestuurd.
Een als laatste kregen alle lopers een medaille met ook weer het logo van de Ujese Tiny Trail.

Voor de tweede keer van deze dag compleet stilgevallen.

Inmiddels werd het wat kouder anders was het nog langdurig onrustig geweest op die uithoek van Bedaf. Jammer dat we niet de kroeg: “drie vur ne gulden”
Wat een dag! Dit zijn ze die ingelijst behoren te worden.

Iedereen die er aan heeft meegewerkt van harte bedankt!!