Hardlopen

Zondagmorgen,

Weer een bos!

Bij ieder club, om het even wat voor een club, een grote vereniging of een kleine, altijd zijn er vrijwilligers actief om hun “cluppie” draaiende te houden. Ik denk ook niet dat anders clubs draaiende gehouden konden worden. Dan mag het best eens zo zijn dat die mensen in het zonnetje worden gezet. Bij onze club doen ze dat in de vorm van een soort van feestavondje en dat was dus gisterenavond.
Een avond die in het teken stonden van Italiaans sferen. Niet dat iedereen er op zijn Italiaan bij liep maar ik bedoel meer het eten en het drinken. Aan de ene kant van de kantine stonden er tafels met wat kleine hapjes en je kon er eigenhandig pizza’s bakken. Je hoefde de bodem maar te bedekken met hetgeen je wilde en dan de bakplaat op. Aan de andere zijde was een sommelier met heel veel verschillende wijnen uit Italië. Je kon er van alle soorten proeven.
Aan de kant van het eten liet ik me nog wel eens zien. De wijnkant is niet aan mij besteedt.

Een ieder jaar terugkerend item is de uitverkiezing van de vrijwilliger van het jaar. Iemand die in een jaar een bijzondere betekenis is geweest voor de club. Dit jaar voor het eerst twee mensen die in het zonnetje werden gezet. Als eerste werd een werpster van de wedstrijdploeg uitverkozen.
Aan de hand van de omschrijving van de tweede persoon werd het mij al snel duidelijk om wie het ging. Even later werd mijn oudste zoon naar voor geroepen om de wisseltrofee van vrijwilliger van het jaar in ontvangst te nemen. Niet gewend en ook niet zijn ambitie om in de belangstelling te staan stond hij daar heel onwennig met zijn trofee en bos bloemen toch wel heel trots te zijn. Misschien ben ik niet helemaal objectief maar ik dacht: “dik verdient”
Of hij al een vermoeden had weet ik niet maar in de vooravond vroeg hij me in welk jaar ik die trofee ooit gekregen had. Op de kop af 10 jaar eerder was ik aan de beurt geweest.

Het bloemetje kreeg ik naderhand mee voor zijn moeder. De tweede bos deze week.