Hardlopen

Zondag,

Het begint nu al bijna traditie te worden om op de laatste zondag van februari een rustige marathonvoorbereidingsloop te organiseren in de omgeving van Uden. We noemen die een webloggersloop. Maar inmiddels doen er lopers mee van onze club en twitteraars. Dus wat heet?

Goed nu ook deze keer op 26 februari een loop opgesplitst in 2 delen. De mogelijkheid om per deel in of uit te stappen. de praktijk wijst uit dat bijna iedereen voor de volle afstand gaat.

De lopers worden bij onze club rond 11.00 u verwacht. Wij zorgen dat er koffie is met iets lekkers erbij. Da’s wel lekker na een tijdje in de auto zitten. Ook even de mogelijkheid om bij te kletsen of kennis te maken met collega’s die je niet kent. Je moet er tenslotte zo meteen mee op stap. Tegen 11.30 u. leg ik even uit wat de bedoeling is van vandaag en vraag iedereen zich in hun looptenue te hijsen. En hier begint het eeuwige dilemma. Wat doe ik aan? Kort of lang? Je ziet sommigen met een korte broek boven komen en even later hebben zo toch weer een lang broek aan. Leuk is dat.

Dan de start tegen de klok van 12.00 u. Mijn klokje loopt al als er nog satellieten gevangen moeten worden. Op weg dan. Het eerste deel van de route loopt over verharde wegen om het dorp uit te komen. Jammer eigenlijk maar dat kan nou eenmaal niet anders als je bij het clubhuis wilt starten. Als we onder de A50 door zijn dan gaan we echt de natuur in. Eerst nog een verhard fietspad langs de Leijgraaf met zijn afgegraven taluds. Inmiddels aardig begroeid. Via een bruggetje draaien we een gebied in waar de Peelrandbreuk zich geweldig mooi laat zien. Zo maar heel scherp een hoogte verschil van 2 meter in het landschap. Het lage gedeelte droog en het hoge deel nat. Rechts van ons zien we ook het Annabos, een moeras.

Tot nu toe was alles goed te belopen.Van verharde paden tot karrenspoor. Vanaf 6 km wordt het anders en draaien we bij Poeskespad Bedaf op. Da’s andere koek. Mul zand en heuveltjes. Het toeval wil dat er vanavond het folkloristische “Vlooienstoken” plaatsvindt. Aan het einde van dit stuk van de route heb ik wel eens het zand uit mijn schoenen moeten doen. Nu is dat niet nodig.

Het volgende deel is de verbinding naar een vijver de Meuwel. Hier is alle rijke grond afgeschraapt en men laat de boel de boel. Je ziet aan de begroeiing dat dit stuk een groot deel van het jaar behoorlijk nat is. Na wat landweggetjes staan we ineens voor de vijver. Je verwacht dit niet. Het pad er om heen is nog wel enigszins glibberig maar goed te doen. Het volgende heuvelruggetje dient zich aan. Een pad over de top dat van seizoen tot seizoen veranderd. Een boom waait om en er ontstaat een pad omheen. Alleen in de lengte veranderd die niet. Op dit ruggetje heeft ieder even de vrije hand in welk tempo er gelopen wordt. Aan het einde, bij een ezelsweitje, daar wachten we weer op elkaar.

Via een wildviaduct steken we de A50 over een paar 100 m. verderop onze rustpost. Heerlijk warme thee en van alles wat te eten. Eierkoeken, stroopwafels, gels  en bananen. Vandaag stappen hier 2 mensen uit en 1 man komt erbij. Na een 10-15 tal minuten weer op stap voor het iets kortere tweede deel.

Nog geen km verder weer een pittig heuvelruggetje. Niet dat de klimmetjes zo lang en zo zwaar zijn maar het blijft op en neer golven. Rechts van ons een schitterend heidegebied. Van het ruggetje af lopen we een eind verder de Maashorst op en het begrazingsgebied in. Eigenlijk lopen we meteen al tegen een paar paarden op die daar in het gebied loslopen. Een einde verder een aantal schapen en ook de Schotse Hooglanders zien we. Overigens zijn ze wat verder weg.
Via een hekje het begrazingsgebied weer uit langs een vijvertje een over een gedeelte van het Slingerpad zijn we bij Naat Piek.
Altijd leuk die “kinderkoppen “. Ik zeg om te zien maar om op te lopen is een ander verhaal. Op 26 km beweegt het een en ander wat minder soepel meer.
Een stukje van de route gaan we nu improviseren. Niet meteen de geluidswal op maar langs Ron zijn huis en dan pas de wal op. Hier kwamen Esther en Kitty het vorig jaar weer aansluiten. Koud en nat toen.

In de verte zie ik de molen al. Dat is aan de rand van het dorp. In het stukje natuurcompensatie nemen we nog maar een bultje mee. Niet zo hoog eigenlijk maar wel venijnig. Nu nog door het centrum en dan zijn we thuis. Maar eerst moeten er nog een paar jonge honden onze mooi blauwe baan uitproberen. Sommigen liepen nog nooit op een baan anderen nog nooit zo snel. Uiteindelijk een afstand van 31 km.

Ik had afgesproken zo rond half vier terug te zijn en 3 min. voor de tijd ging ik naar binnen. Niet veel mis gegokt. Drinken, douchen, eten en bijkletsen.
We liepen het rondje met een 20-tal mensen. Er kunnen er volgend jaar nog wel een paar mensen meer mee. Er is plaats zat. Maurice was vandaag de fotograaf van dienst.
Heel bijzondere dag was het weer.